Niet te volgen

De buurvrouw op mijn werk zit aan de telefoon. Onze deuren staan open, met als gevolg dat ik elk woord kan verstaan. Maar begrijpen doe ik het nog niet voor de helft.

Het gaat in een razend tempo en af en toe valt er een Nederlandse zin, gevolgd door een Engels woord. De rest is Sranang Tongo.

Ik kan me niet voorstellen dat dit een gesprek is met een instantie, ofzo. Daar wordt teveel voor gelachen en wisselt de toonhoogte te vaak van laag naar heel hoog. Ik moet lachen om de klanken en het wisselende tempo van de woorden. En om de volumeverschillen.

Ik zou wel eens willen tellen hoeveel woorden deze mevrouw per minuut het universum inslingert. Dat is niet gering, zoveel weet ik wel.

I, I will be king

Bij Herman thuis is het een beetje ongeorganiseerd nu. Maar wel netjes. Gele briefjes op de wasmachine geplakt, lijstjes om dingen niet te vergeten, telefoonnummers.

'Ik ben de hele dag aan het bellen met instanties om wijzigingen door te geven.'

Maar hij lacht wel. Het valt hem mee. Koninginnedag staat voor de deur en met mooi weer, kan dat best eens een feest gaan worden. Ik sleep hem gewoon mee het centrum van Rotterdam in. Hij zegt dat hij van alle koninginnen houdt.

Dus.

Dokken

Parkeren op Schiphol is duur; 35 minuten voor 3,80 euro. Meer dan een dup per minuut.

Maar Ahoy kan er ook wat van: 9 fucking euro.

Maar daarvoor wordt ie dan niet gewassen, bijgetankt, voorgereden of opgehaald. Dat mag u helemaal zelf doen.

Welcome to the future

Volgens teletekst is haar vliegtuig zes minuten eerder vertrokken. Toen was Herman al bijna thuis. Het werd net licht. Het regende niet maar het regende toch. En de weilanden waren zo vroeg zo schitterend, met de laag mist die er op lag, en wat koeien en een molen die er bovenuit staken. Het leek niet echt. Maar dat was het wel.

Hij belde me drie keer. Ik wilde dat hij op me kon rekenen.

'En dan word je de eerste keer wakker, man... tsss. Da's maf. En stil. Of, toen ik thuis kwam dat er geen kat achter de deur lag, die dan al pratend blij was dat je thuis kwam. Even slikken. Maar ze heeft gebeld toen ze daar was. In de zuid-Europese zon. Safe and sound. En moe. Net als ik. Ik ga vandaag eens lang slapen. En dan morgen weer aan het werk.'

Ik houd hem in de gaten.

Just do it

'Denk aan de hortentias, die worden straks groot. En deze aarde gewoon watergeven, want daar komen ook bloemen uit. En kijk, hier, zie je? In deze bak komt al wat.

Wil jij deze Italiaanse tijdschriften? Zal ik ze aan H. geven? Die houdt wel van Italië.

(Lachend) De vriezer is bijna leeg.

Het konijn is gewend om acht uur te eten. En stuur me wat foto's van hem. Ook van de bloemen. Hij mag ze niet eten he.

Had ik je het nummer van mijn zus al gegeven?

Ga je het huis nog verven?'


Herman heeft de komende tijd genoeg om over na te denken.

Wel doorwerken natuurlijk

Een veilig filmpje om even wat te grinniken.

Mixed up

Gisteren had ik het idee dat het donderdag was, en later zelfs vrijdag. Ik kom ook maar niet af van het idee dat het morgen Koninginnedag is, wat pas volgende week is.

Er is iets met tijd deze dagen.

Abortus

Herman zegt:

'Wat ik zeker wél ga missen, is de kat. Want die neemt zij mee. En onbewust weet dat beest dat er iets staat te gebeuren. Hij miauwt tien keer vaker, is veel meer in beweging en de keren dat ik hem superontspannen heb zien liggen, de laatste tijd, zijn op één hand te tellen.'

'Wees blij dat je geen kinderen hebt.'

'Ja, dat zegt iedereen, en natuurlijk is het niet hetzelfde maar het voelt wél hetzelfde! En daarbij kan ik de kat niet bellen als ik hem mis, een kind wel.'

Het moment begint duidelijk dichterbij te komen.

Geen bal

Ze zegt:

'Wat ik zeker niét zal gaan missen, is de Nederlandse televisie.'

Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.

Fly to the rainbow

'Nog een week', zegt Herman, 'en dan vertrekt haar vliegtuig.'
'De tijd vliegt', werp ik hem toe.

Hij lacht en zegt dat zij inderdaad als een tijd te zien is, maar dat ik haar daar ook mee te kort doe.

Ik ga er niet tegenin en begin over de lente, koninginnedag, de zomer, het park...

Zwijgend kijkt hij me aan. Daar heeft hij niet van terug. En normaal zit hij niet om woorden verlegen.

Alive she cried

Doordat sommigen Goede Vrijdag nou eenmaal anders interpreteren, veel serieuzer misschien, kon ik opeens voor nop mee naar The Doors. Ik bedoel natuurlijk, Riders on the Storm. Dat was dus de derde keer HMHall in anderhalve maand.

The leftover Doors speelden goed, het geluid was ok, en toch miste ik iets. Jim Morrison, dat lijkt me duidelijk, maar ook de spirit. Het was meer een musical waarin Robbie Krieger en Ray Manzarek elkaar tot vervelens toe ophemelden, alsof ooit zíj dat speciale element waren wat The Doors zo populair maakte.

En het was een show van alleen maar krakers. Wat ook weer niet gek is, want sinds 1971 zijn er geen nieuwe nummers meer geschreven. LA Woman, Riders on the Storm, Light my Fire, u kent ze wel.

Ik kan het niet nalaten te vermelden dat het bij sommige mensen in het publiek wel leek alsof ze nog nooit buiten hun dorpskern een feestje hadden meegemaakt. En die staan dan precies vóór mij. Afgetankt met bier, tenminste, zo deden ze het voorkomen, zwaaiend met hun armen alsof Marianne Weber op het podium stond, en maar zwalken. Tegen iedereen aan. Zo irritant dat agressie ontstaat. 'Het is toch ook mijn avond?', krijgt één er met moeite uit tegen een flink terugduwende liefhebber.

Het kon mijn pret niet drukken. Let it roll baby roll, all night long...

Heden weer Neems

Nou, daar zijn we alweer. De storm is gaan liggen. Ik schrok me dus wel het lazerus van rechtzaken enzo. En ik heb al wel genoeg aan mijn hoofd. Maar heden weer Neems. Zij het zonder foto's. Die maak ik voortaan wel zelf.

Schok

Lieve lezers,

Slecht nieuws voor de liefhebbers, maar dit weblog gaat er mee ophouden. Stoppen. Nokken. Kappen. In mijn enthousiasme ben ik ergens over foto-auteursrechten heengestapt, wat mij niet in dank is afgenomen.

Ik heb daarmee een les geleerd en trek uit respect mijn conclusies.

In een andere vorm gaat u mij vast weer terugvinden.

Dank voor uw aandacht en tot later,
Neems

Recycling

Vriendin H. gaat weer eens op reis naar de andere kant van de wereld. Voor haar werk, maar ook voor zichzelf. Ze heeft een virtueel pakketje dat ze nog even in de Ganges moet gooien, zodat ze er geen last van heeft. Prima afbreekbaar door de natuur.

Minder is dat ik haar die tijd moet missen. Maar ik heb haar reisschema, dus ik kan meelezen waar ze is.

Wanneer ze terug is, wordt het koninginnedag. En goed weer, naar ik hoop. Dan nemen we Herman op sleeptouw naar het park of de kroeg. Komt hij er ook weer bovenop.

Het valt allemaal wel lekker samen dit jaar.

Halfvol

Herman loopt binnen en zegt:

'Ik ben uitgeteld. Alsof ik de hele week aan één stuk op mijn poten heb gestaan, man. Wat overigens de werkelijkheid aardig benadert.'

Hij is aan het werk, regelt een vliegticket, ziet zijn huis vol dozen, gaat naar concerten, houdt facts and fiction uit elkaar, denkt aan zijn toekomst...

'Maar die ticket brengt een datum mee. Een deadline. Hard, maar daar kan ik wel mee omgaan.'

Als hij opstaat en weggaat, is zijn glas nog halfvol.

Typisch Herman.

Whole Lotta Love

Als u goed kijkt, ziet u Robert Plant en zijn band. Die spot had u zelf al gevonden.

Ik durf toch van mening te zijn dat Plant niet helemaal waarmaakte wat je mag verwachten, gisteren in de HMHall. Zijn solowerk kwam prima uit de verf, maar met de Led Zeppelinkrakers als Going to California, Friends, Four Sticks, When the Levee Breaks hadden de heren gitaristen toch meer moeite.

Het kwam ook maar moeizaam op gang. Pas na de een korte break, u weet wel, dat gegil om de toegift enzo, brak het los. Het altijd goede Whole Lotta Love besloot de set. Van anderhalf uur. Waar rustig nog een half uur bij had gemogen.

Desalniettemin de moeite waard. Het was hard. Het geluid werd steeds beter. En, hé, de man blijft een legende, maar volgende keer wel meer waar voor mijn (g)held.

(gezien HMHall, 5 april 2006)

Speed of sound

Ik zou iets willen schrijven maar ik heb domweg geen tijd. Net thuis. Zo meteen snel eten, vriendin H. ophalen en naar de Amsterdamse Bierhal. Robert Plant, de oude zanger van Led Zeppelin, speelt vanavond. Hopelijk veel uit zijn Zeppelintijd...

Maar ik ga snel gaan.

(foto er even zelf bijdenken vandaag)

Zomaar een gezegde

Ik ga zo eens een ouwe sloot uit de haal koeien.

Gemaakte vriendelijkheid

'Goedenmorgen, met Neems. Ik wil...'
'Goedenmorgen Neems.'
'Ja, goedenmorgen. Ik wil het een en ander laten vervoeren.'
'Dat kan Neems. Bent u een bedrijf of particulier?'
'Particulier, in dit geval.'
'Sorry Neems, maar wij vervoeren alleen voor bedrijven.'
'Dan doen we het via het bedrijf.'
'Oke. Mag ik je vragen, Neems, om welk gewicht het gaat?'
'Ik schat 250 kilo.'
'En ga je vaker dingen laten verzenden?'
'Eh, nou, ik hoop het niet, nee.'
'Dan zou ik, als ik jou was Neems, verder zoeken, want wij zijn geen verhuisbedrijf.'

Tssss. Op naar de volgende.

Bij wijze van viering

B. zegt: 'Sinds vorige maand heb ik geen druppel alcohol meer aangeraakt.'

Ik blijf stil, er komt gewoon geen geluid meer uit mijn mond. Ik doe mijn best het te geloven, stevige drinker als hij jarenlang was, en ga mee in het verhaal.

'Een maand geleden werd ik wakker, voelde me gebroken en dacht: waar doe ik dit eigenlijk voor. En heb je enig idee wat het bijvoorbeeld allemaal kostte?'
'Dat boeit me niet zo, maar wat dacht je van je gewicht?'
'Dat is ook een reden! Dus die fles jenever die je hebt staan, mag je lekker zelf opdrinken.'
'Wat dacht je ervan als ik die gewoon in de gootsteen kieper, bij wijze van viering?'

We lachen. Ik ben blij met dit goede nieuws. Heel blij. En verbaasd. Ik denk aan Filospinz' opmerking: 'Staan de planeten goed?'

Ik moet (spingend van geluk) vaststellen van wel!

Toffe peer

Herman zoekt dozen. Of ik iets weet. Ik zal voor hem kijken. Er moet namelijk nogal het één en ander vervoerd worden over een tamelijk lange afstand. Naar een zuid-Europees land om precies te zijn.

'Heb je al een ticket voor haar?'
'Nee man, nog niet. Maar ik ga er snel mee aan de gang.'
'De maand is zo voorbij he.'
'Ik weet het.'

Maar hij is er echt rustig onder. Ze hebben het goed besproken en de vrede staat voorop.

'Soms werken dingen niet meer zoals je verwacht', zegt hij. 'Dan is het tijd voor actie. Ik wil niet over tien jaar doodgaan aan een opgevreten frustratie.'

En hij heeft gelijk. Als beste vriend steun ik hem waar ik kan. En gelukkig nog heel veel andere mensen. Herman is een toffe peer!