Niet te volgen

De buurvrouw op mijn werk zit aan de telefoon. Onze deuren staan open, met als gevolg dat ik elk woord kan verstaan. Maar begrijpen doe ik het nog niet voor de helft.

Het gaat in een razend tempo en af en toe valt er een Nederlandse zin, gevolgd door een Engels woord. De rest is Sranang Tongo.

Ik kan me niet voorstellen dat dit een gesprek is met een instantie, ofzo. Daar wordt teveel voor gelachen en wisselt de toonhoogte te vaak van laag naar heel hoog. Ik moet lachen om de klanken en het wisselende tempo van de woorden. En om de volumeverschillen.

Ik zou wel eens willen tellen hoeveel woorden deze mevrouw per minuut het universum inslingert. Dat is niet gering, zoveel weet ik wel.