Alive she cried

Doordat sommigen Goede Vrijdag nou eenmaal anders interpreteren, veel serieuzer misschien, kon ik opeens voor nop mee naar The Doors. Ik bedoel natuurlijk, Riders on the Storm. Dat was dus de derde keer HMHall in anderhalve maand.

The leftover Doors speelden goed, het geluid was ok, en toch miste ik iets. Jim Morrison, dat lijkt me duidelijk, maar ook de spirit. Het was meer een musical waarin Robbie Krieger en Ray Manzarek elkaar tot vervelens toe ophemelden, alsof ooit zíj dat speciale element waren wat The Doors zo populair maakte.

En het was een show van alleen maar krakers. Wat ook weer niet gek is, want sinds 1971 zijn er geen nieuwe nummers meer geschreven. LA Woman, Riders on the Storm, Light my Fire, u kent ze wel.

Ik kan het niet nalaten te vermelden dat het bij sommige mensen in het publiek wel leek alsof ze nog nooit buiten hun dorpskern een feestje hadden meegemaakt. En die staan dan precies vóór mij. Afgetankt met bier, tenminste, zo deden ze het voorkomen, zwaaiend met hun armen alsof Marianne Weber op het podium stond, en maar zwalken. Tegen iedereen aan. Zo irritant dat agressie ontstaat. 'Het is toch ook mijn avond?', krijgt één er met moeite uit tegen een flink terugduwende liefhebber.

Het kon mijn pret niet drukken. Let it roll baby roll, all night long...