Stress hoort bij gisteren

De rust is weer teruggekeerd. De stress hoort bij gisteren, die behoorlijk opliep en mij tot ongenuanceerde gedachten bracht. Onterecht hemelde ik mezelf op, door de situatie in de 'posts' helemaal in mijn voordeel uit te laten pakken. Alsof ik geen schuld had.

Onzin natuurlijk. Twee kijven, twee schuld, zei mijn oma al. En oma's blijken het vaak bij het rechte eind te hebben.

Dus nu neem ik me voor om me niet op te laten fokken door futiliteiten, of op z'n minst de situatie iets langer te bekijken, waardoor het niet eens nodig is mezelf sterker voor te doen dat ik ben. Die kracht heb ik toch wel, dat hoef ik niemand te bewijzen. Ook mezelf niet.

Mijn gedachten gaan uit naar lieve weblogcollega Leez, die spannende tijden beleeft die mijn probleempjes ver overstijgen. Ik wens haar succes, en haar 'kennende' gaat het lukken waar ze nu voor staat.

Solid as a rock

Hier tegenover slopen ze vier loodsen en een gebouw. Met respect heb ik gekeken hoe die kraanmachinsten controle hebben over hun gereedschap. Aan het eind van de werkdag pakt een van die jongens met zijn grijper een balk, of iets anders langs, en veegt daarmee het hele terrein schoon.

Het ene gebouw staat nu nog, als een soort symbool voor wat er ooit was. Alsof ze me willen laten wennen aan mijn nieuwe uitzicht.

Het ziet er Dali-achtig uit: een stenen kantoorpand van twee verdiepingen, dat alleen nog staat op de 'poten'. Vertrekhoge metalen balken houden alles nog overeind. In gedachten heb ik ze al een paar keer omgezaagd, waardoor het helemaal zou instorten en eindigt in een dikke stofwolk.

De echo van de dreun zie ik ook als symbolisch.

Volgens de regels

Bij een tankstation staat een vrouw met een oranje werkhesje achter een reclamebord te roken.

"Sta je nou te roken bij een benzinestation? Ik kan me zo voorstellen dat daar de doodstraf op staat."

Ze lacht wat onbeholpen. "Sinds we binnen niet meer mogen roken is dit de veiligste plek."

"Maar jij ruikt toch ook die benzine?"

"Ja, maar zo zijn de voorschriften. En zolang ze binnen niet iets bouwen waar het wel kan, sta ik hier. Legaal."

Ik lach wat, wens haar een prettig weekend en bedenk dat het nog eens helemaal mis gaat met al die regels, bedacht vanachter een bureau.

Maarrrr, dat moet ik haar nageven, ze draagt een veiligheidshesje. Dus waar maak ik me druk om? Er kan niks gebeuren.

Vriend Herman

Herman is als een broer. Hij zegt dat de kogel door de kerk is. Ik geloof het bijna niet. Maar het is echt.

Er zijn geen gewonden. De stukken zijn nog heel. Hij spreekt over wat hem te wachten staat en dat hij daar niet bang voor is.

"Dat is goed", zegt ik hem.

Hij gaat me op de hoogte houden.

Wakker in een nieuwe wereld

Toch leuk als je op een 'festivalletje' speelt, op de dag dat de lente begint, en dat je de volgende ochtend wakker en de zon schijnt. Krijg je toch het gevoel dat je er iets aan bij hebt gedragen. Maar het kan ook de roes zijn.

Koud en kil

Ze zegt: "Ik krijg gewoon kippenvel."

Ik zeg: "Daar zou ik maar mee uitkijken, these days. Voor je het weet heb je een injectienaald met anti-H5N1 in je hol, of kom je in stukjes uit de shredder!"

Grrrrrrrrr!

Hieronder mij ergens, is een café. Nou ja, meer een theehuis waar geen alcohol wordt geschonken. En daar baal ik van, want als er wél drank vloeide, kwam niet iedereen met de auto. Nu staat de hele straat van voor tot achter vol met Opels, busjes, Golfjes, BMW's. Want eigenheid en smaak hebben ze wel, die bezoekers. En ook allemaal dezelfde modellen, met dikke wielen, getinte ruiten...

Als ik dan vrolijk fluitend thuis kom en mijn auto kwijt wil, kan dat niet omdat het, ongelogen waar, in een staal van een kilometer helemaal afgenokt staat. Gevolg is dat ik dertig minuten om mijn eigen huis heen rijd, een takke-end moet lopen met mijn spullen, ongenuanceerd rascisme in me opborrelt en de stoom zo'n beetje uit mijn oren komt.

Grrrrrrrrr!

Maar misschien moet ik dit niet tegen u zeggen, maar tegen de deelgemeente. Alleen denk ik dat u er meer aan gaat doen. De verkiezingen zijn net geweest.

Lam

Onder het genot van een heerlijk optimistisch witbiertje in het centrum van de stad zegt ze opeens bloedserieus: hij is zo lam als een makketje!

Vertraging van een uur?

Op het radionieuws:

"Al de hele middag rijden geen treinen van en naar Rotterdam, in verband met een sein- en wisselstoring. Reizigers moeten rekening houden met een vertraging van een uur. "

Iets klopt hier niet aan natuurlijk. Als de hele middag geen treinen rijden, kan de vertraging nooit een uur zijn. Want er rijden geen treinen. En het aantal mensen dat met de trein wil, neemt toe.

Een jaar of vijftien geleden reisde ik extreem vaak met de trein. Het hele land door en weer terug. Nooit storingen meegemaakt, of vertagingen als deze. Nou, één keer dan.

Vorige week moest ik vijf keer overstappen omdat ik twee rechtstreekse treinen had. Hé. Ook al iets dat niet klopt.

Die geprivatiseerde NS spoort niet helemaal.

Het eiland van David Gilmour

Ik word net wakker met mijn hoofd op de toetsen, omdat de muziek is afgelopen: de nieuwe van David Gilmour - mijn grote Pink Floydheld -, met als titel On an island.

Ik weet dat zijn nieuwe vrouw zich bemoeit met zijn teksten (ze is journaliste), maar ik denk misschien wel zeker te weten dat Roger Waters een betere invloed had op ome Dave. Het ene slome liedje is nog niet afgelopen of het volgende begint. En zo staan er nog acht nummers op. Niet echt opwindend of zoiets. Het enige nummer dat op het randje door de keuring zou heenkomen, is Smile. Daar ontwaar ik in de verte zowaar een Pink Floyd-achtig geluid.

Voor het mooie had hij aan het einde van de cd het intro van Time moeten gebruiken. Dan had ik hard gelachen.

Opeens vind ik het niet meer zo erg dat toen ik kaartjes wilde kopen, zijn concert was uitverkocht. Maar misschien is het live wél boeiend. Dat kan. Hij blijft mijn held.

Hulpsinterklaas blaast aftocht

De verkiezingsuitslagen zijn nog niet koud en Van Aartsen zet het op een lopen. Wat een leider, nee, aanvoerder, nee, hulpsinterklaas met een echte mijter. Legt 'ie snel zijn functie neer.

Nooit zo'n vertrouwen gehad in die man. Zijn bekakte op-de-vlakte-gezwets heeft mij nooit bekoord. Hij doet vaak denken aan het 'Heertje' uit Tita Tovenaar. Niet zozeer qua uiterlijk - helemaal niet eigenlijk - maar wel qua gedrag: hij gaat het wel even doen.

Misschien moeten ze die overgewaardeerde brulboei uit Diever vragen hem op te volgen, maar die ballen zal hij niet hebben. Hij schreeuwt liever van de zijlijn. Zonder verantwoordelijkheid. Nee, het gaat goed met de VVD.

Preventief knuffelen

In Rotterdam, lijst 18+: De Vrijpartij... hmmmm. Dat klinkt niet onaantrekkelijk. Ze willen bijvoorbeeld preventief knuffelen invoeren. Daar kan ik me wel in vinden.

Uit hun statuten:
De vereniging is een maatschappelijke beweging die de vrije mens centraal stelt. De vrije mens wordt geprikkeld om de schoonheid van zijn omgeving, zijn medemensen en met name zichzelf te ontdekken. Hij/zij wordt gestimuleerd om zijn/haar mening met eigenheid en daadkracht tot uitvoering te brengen, met andere woorden: als je vindt dat het anders kan, doe het dan (zelluf)! De eenmaal gekozen weg is niet altijd de juiste weg, je kunt altijd van richting veranderen en mag immer ter discussie gesteld worden.

In die laatste zin hoor ik Stairway to heaven... and there's still time to change the road you're on.
Ik denk dat ik het weet.

Als een vlieger

Morgen stemmen. Alleen ik weet nog niet wat. Natuurlijk wel een richting, maar écht overtuigd ben ik nog niet geraakt. En hier in Rotterdam is dat extra lastig, want je kiest ook een deelgemeentebestuur. En wat voor mijn deelgemeente geldt, hoeft niet op te gaan voor De Stad.

Veel partijen hebben mijn brievenbus ook niet bereikt. De SP, VVD en PvdA wel, wat het kiezen er nou ook niet makkelijker op maakt.

Kortom, ik zweef nog. En dat is eigenlijk best lekker.

Digitaal dokken

Eerst niet, toen wel: overstag voor de chipknip. De muntautomaten werden vervangen door digitale nieuwkomers. En omdat je wilt parkeren, tóch een chipknip.

Moet je dat ding eerst opladen.

Vervolgens verparkeer je elke week voor een paar euro, maar er staan er toch dertig op, dus dat kan wel even. Tot het gevoel je bekruipt dat het eind van je beginbedrag zo ongeveer wel op moet zijn. Maar waar check je je saldo? Onzeker bij de parkeerautomaat trek je de pas en steekt hem in de gleuf. Druk, druk, druk, tweeënhalve euro. Pfoe... dat ging nog goed. Maar de keer erna houdt het al na één keer drukken op. En er moet een veel groter bedrag op het bonnetje, want bekeuring, wegslepen, conversatie met een stadswacht, enzovoort.

Wat nu? Toch maar doen wat je ging doen. Wat doe je anders met dat bonnetje van je laatste 50 chipcent? Vierentwintig minuten de tijd...

Een lang verhaal kort: prent!

Gelukkig was de stadwacht al weg.

Als God in België

Gezien in goed gezelschap: dEUS!

Wat een band! Fantastisch dat onze zuiderburen zo'n band hebben voortgebracht. Mooie show, mooi licht en bijna hypnotiserende muziek.