Digitaal dokken

Eerst niet, toen wel: overstag voor de chipknip. De muntautomaten werden vervangen door digitale nieuwkomers. En omdat je wilt parkeren, tóch een chipknip.

Moet je dat ding eerst opladen.

Vervolgens verparkeer je elke week voor een paar euro, maar er staan er toch dertig op, dus dat kan wel even. Tot het gevoel je bekruipt dat het eind van je beginbedrag zo ongeveer wel op moet zijn. Maar waar check je je saldo? Onzeker bij de parkeerautomaat trek je de pas en steekt hem in de gleuf. Druk, druk, druk, tweeënhalve euro. Pfoe... dat ging nog goed. Maar de keer erna houdt het al na één keer drukken op. En er moet een veel groter bedrag op het bonnetje, want bekeuring, wegslepen, conversatie met een stadswacht, enzovoort.

Wat nu? Toch maar doen wat je ging doen. Wat doe je anders met dat bonnetje van je laatste 50 chipcent? Vierentwintig minuten de tijd...

Een lang verhaal kort: prent!

Gelukkig was de stadwacht al weg.