'Waar ben jij?'

We koppelen een aanhanger aan de auto, terwijl ondertussen zijn telefoon gaat. Een kort gesprek van niks, over niks, zonde van het geld, 'ik zie je zo wel'. Maar hoe onbenullig ook, het heeft grote gevolgen.

We praten wat verder, ik geef hem een hand en ga iets anders doen.

Twintig minuten later, telefoon. Hij. Of ik wil kijken of zijn portomonnaie ergens op straat ligt. Hoezo? 'Omdat ik tijdens het bellen alles op mijn dak heb gelegd en zó ben weggereden.' Hij is onderweg.

Bij zijn eerste bocht vind ik wat papieren, maar geen portomonnaie. Rustig wacht ik op zijn komst. Vol verwachting en met een grote, vragende glimlach kijkt hij me aan. 'Niks jongen. Helemaal niks. Ja, wat papieren.' En ik duw ze in zijn handen.

We kijken naar zijn dak, waarop een hoge goot zit, die zijn zwaardere portomonnaie (munten) een heel stuk heeft kunnen houden. Zijn hoop vervliegt. Rijbewijs, pasjes, cashgeld... pleite.

'Ik ga snel dezelfde route volgen. Misschien vind ik het nog...', maar hij gelooft het zelf niet. Net als ik, want in die twintig minuten kun je een behoorlijk eind afleggen, en vindt die speld in de hooiberg maar. Als het al niet gejat is.

Conclusie: er wordt veel teveel geluld over niks!

(Waarvan dit natuurlijk een mooi voorbeeld is.)