Dag droom

Verzeild in gedachten nader ik kalm rijdend de Maastunnel. Een korte rij auto's wacht voor het licht en ik sluit achter aan. Een fel zonnetje vanaf de zijkant schijnt de auto in, wat de dromerij alleen maar bevorderd.

Plotseling klinkt een megafoon. De vervormde stem spreekt maar het komt niet binnen en de droom kabbelt door. Dan spreekt de stem opnieuw. Het is echt. Ik droom niet meer, hier wordt iets gezegd!

Ik spits mijn oren, maar precies dan zwijgt de stem. Mijn ogen speuren de omgeving af, op zoek naar de bron van het geluid, terwijl mijn hoofd zich inspant te reconstructueren of ik achteraf nog iets kan maken van wat ik net hoorde. En ik zie ze: de hoornvormige speakers.

'U kunt nú keren!'

Dat was duidelijk. En dwingend. En echt. Maar wie moet keren? Ik? De hele rij? Iemand die ik niet zie? Het valt me op dat overal het verkeer stilstaat, als opeens vooraan een dikke vrachtwagen optrekt en met een ruime bocht over de hele breedte van de weg keert.

Aha. Het is hij! Hij is hoger dan wat van de borden mag...

Lijkt me lastig; een dyslectische vrachtwagenchauffeur.