I.M.

Met een pet en een zonnebril op mijn hoofd, leun ik op de schep. Een gat graven is toch zwaarder dan je denkt, ook al hoeft het niet zo groot. Ik kijk naar de handdoek met inhoud die dicht bij me op de grond ligt.

‘Als er maar niemand voorbij komt, want wat ik hier sta te doen, mag natuurlijk niet.’

En ja hoor, eerst een fietser en daarna twee auto’s. Onverstoorbaar graaf ik door en hoop dat ze niet op het idee komen om de politie te bellen. Want dat is wel het laatste waar ik zin in heb.

Dikke bonken klei kleven onder mijn schoenen, maar het is er rustig en mooi. Precies zoals ik het wist.

Als ik klaar ben, leg ik de schep in de achterbak, draai me nog een keer om, mompel iets dagelijks voor het laatst en stap in.

Nog een saluutrondje, en ja hoor, het zal toch niet? De kit! Maar ze slaan af en schenken geen aandacht aan me. Gelukkig. Want met rust zacht, bedoel ik ook Rust Zacht.

Ciao boy!