Wat een leven

Uitzonderlijk vroeg, geheel tegen mijn natuur en zin in, met de slaap nog in mijn ogen, loop ik over de groenteafdeling. Een vrouw en een verkoopster praten over voorverpakt groenvoer en staan mij gigantisch in de weg. Ik zeg niks, maar ik wil precies ook daar kijken.

Dán maar eerst naar de zuivel.

Als ik daarvan alles heb en weer terug loop, staan ze er nóg. Ik vang een flard gesprek op:
'Dan neemt u toch deze? Zoveel verschil zal er niet zijn.'
'Ja, maar ik maak spagetti en hier zit geen broccoli in, en in deze wel.'
'Dan neemt u die met broccoli.'
'Maar die is veel duurder. Moet je kijken, dat scheelt 30 cent.'
En dat duurt dan al zeker een minuut of vijf.

In de controlekamer van mijn hoofd gaan bellen af en lampen aan. Een soort weeralarm, maar dan voor groente. En ik blijf verbazend kalm. Tenminste, van buiten. Ik rijd niemand tegen zijn hiel, ga niet overdreven dicht achter iemand staan, duw niemand weg.

Maar als je nou toch je leven moet slijten, dubbend over de ene voorverpakte groente of de andere, NEEM ZE DAN (...) ALLEBEI!!!