Had ik maar...

Telefoon:
'We zitten in de kroeg. Kom je ook?'
Ik twijfel. Eindelijk een dag niet zoveel en dan naar de kroeg...

Zwak als ik ben, loop ik een half uur later naar het tafeltje waar ze zitten, groet en loop met gebarentaal naar de bar om te bestellen. Het is rustig. Zeker voetbal op tv. Of de regen.

Als ik mijn bestelling doe, vraagt de barkeeper voorzichtig of het wel verstandig is om de ene van het tweetal nog bier te schenken. Ik lach.
'Zo zit hij in elkaar. Beetje druk mannetje', waarna hij doet wat ik vroeg: bier schenken.
'Er zit tien procent in he', probeert hij nog, maar ik loop al weg.

Halverwege het glas begrijp ik de barman. Hij praat te hard en is obstinaat.

Als we kort daarop weggaan, is hij lang bezig met zijn jas. Geduldig wacht ik. De dame van het gezelschap is al bijna buiten. Ik schrik. Echt. Uit het niets roept hij iets racistisch.

Met een lach om de mix van schaamte en boosheid te verbergen, maan ik hem tot haast.

Maar dat hoeft al niet meer. De ober, door hem consequent garçon genoemd, is vanachter zijn bar geschoten en heeft hem vast. Hij moet eruit, en wel nu! En ooit terugkomen mag ook niet.

Op weg naar huis besef ik terdege dat ik me beter aan mijn oorspronkelijke gevoel had kunnen houden.

Had ik dat nou maar gedaan...