Kunt u mij de weg naar...

Ik rijd met drie dames in het donker verdwaald langs idyllische huisjes en mooie watertjes, als plotseling een vrouw met een witte wolf en een heel klein hondje voor ons opdoemt. Ik stop, stap uit en vraag haar de weg uit dit doolhof. Met één oog op de wolf hoor ik haar zeggen dat we drie keer links moeten en dan, bij de stoplichten, drie keer rechts. Het is als in Twin Peaks. Ik wijs nog vragend op het bord 'Wijk Uit'. Ze lacht, ik stap in maar verdwaal nog dieper.

Eindelijk zien we op groezelige, verweerde borden Wateringen, of all places.

We zijn er.

Echt.