Rare jongens, die mensen

In de zaal is het veel drukker dan verwacht, als de Rotterdamse filmfestivalfilm begint. Daardoor zitten wij gevieren zo goed als vooraan en moeten ons hoofd bewegen om de Engelse ondertiteling te lezen.

Als de matige film is afgelopen, weet ik niet wat me overkomt. Ik schommel nog na van het lezen, schrik op en kijk verbaasd opzij, terwijl de aftiteling loopt: het publiek applaudiseert! Alsof er een band staat, of een theaterstuk is afgelopen... Er wordt nog net niet met bier gegooid.

Ik kan gelukkig onderdrukken 'we want more' te schreeuwen.