Aan barrels

De ene keer ontwijk je gniffelend een gigafile, de dag daarna ligt je auto aan barrels. En goed. Voorgoed. Niet meer te repareren. Zelfs de asbak gaat niet meer soepel open. Maar wél gewoon starten en naar huis rijden. Alsof de motor ontkent dat de schade onherstelbaar. Alsof tie me deze laatste kilometers nog thuis wil brengen. Het zal de shock zijn.

Niemand gewond, tegenpartij alleen een krasje. Ik moest afslaan om een nieuwe radiateur te kopen, maar er wilden er zóveel over dezelfde afslag, dat ze in de rij stonden. In de mist. En ik kon niets zien door de geblindeerde ruiten van mijn voorganger, die plotseling stilstond op de uitvoegstrook. Beng!! Te laat. Niets meer aan te doen. Glas en stukken overal...

Ik ga eerst nog maar een koffie halen. Met cake. En bloemen.